Die G’schicht vom Saafn Lob senn Gung mooch sich geeng Ende vom 19. Jahrhunnert ogespielt hobn - wenn se net gottegar erfundn is.
Ob dos hier werklich passiert is, kaa a niemand sogn, jedenfalls sullt’s kaane 50 Gahr her sei...De Ardepplsupp
Ne Hauser-Erich aus Barnstee nannten de Leit när Gorknhals, wall’r enn racht dünn Hals hatt’, dar a nooch
wink weiter als bei annern aus dan Schackett guckete. Wenn’r aufgereecht mit senne Kundn redn tat (er hannelte mit Bürschtn und Pinsel un settn Zeich), sah mr senn Adamsappel am Hals rauf un nunner machn, manche tatn ‘n a deswagn
Gurgl-Erich haaßn.
Aamol war der Gorknhals nooch Chamtz gefahrn, um miet senne Lieferantn ze redn und neie Ware einzekaafn. Als’r nu senne Waag erledigt hatt’, wulltr mitn Zug eham fahrn. Vun Chamtz fuhr aamol am Tog e Zug bis
Baarnstee, dar vun Leipzsch kam. Dar Zug brauchet von Chamtz bis ehem übr zwee Stundn, dos steeret ne Gorknhals obr net. Un es gieng immer nooch schneller als heit, mehro fährt ibrhaupt kaa Bahnl mee!
Jedenfalls laafet’r zun
Baahuf, un wall’r noch e wing Zeit hoot, wollt’r in d’r Baahufskneip e Werschtl assn. Ze darer Zeit gobs gleich nahm Eigang zun Hauptbaahuf e Stehkneip. Dort musst mr sei Zeich salberscht huln, bezohln un konnt siech dann an enn
Tisch stelln, um ze assn. Stiehl zon sitzn gobs net. Dr Gorknhals kam nu nei in die Kneip. Naam dr Tür hing e Schild, wu drauf stand:
Eine Schüssel Kartoffelsuppe mit Bockwurst und einem Brötchen: 1 Mark
Werschtl hot’r siech schu virgenomme un Ardepplsupp drzu war ne a racht, also huletr siech die Supp un dos Brotl. Wie’r
nu an en Tisch stand un assn wullt, market’r, dass’r ne Leffl vrgassn hot. Ar ließ senne Supp stiehe un gieng nochemol an den Stand nehm dr Kass, wu es Warkzeich loog.
Als mit senn Leffl wieder an senn Tisch aakam, dacht’r es
trifftn d’r Schlog: E grußer Maa - un aa nooch e Schwarzer, die mr nu weißgott net alle Toog ze Gesicht kriechte - stand an dann Tisch und tat in aller Seelenruh ne Gorknhals sei Ardepplsupp leffeln!!
Noochdam sei Adamsappel wuhl
hunnertmol auf un nieder gemacht wor, fasset’r siech e Harz, in gieng an dan Tisch hie - net, um dan Maa zer Red ze stelle: Naa, er stellet siech afach miet an dan Tisch na un leffelt miet aus dar Schüssl vun dan Schwarzen. “Wos du
kannst, kaa iech schu lange” mooch siech dr Gorknhals gedacht habn un dar saht a nischt derzu.
‘S dauerte net lang, da hotn se ze zweet die Schüssl ausgeleffelt un dr Schwarze machet siech feder - net uhne freindlich ze nickn.
Dr Gorknhals tat innerlich fluchn, mr kaa siech denkn, wos’r vun sette reigeloffene Leut gedacht hot. Senne Ardepplsupp aafach auffrassen! Un aanoch de Bockwurscht zearscht, den dodrvu hatt’ dr Gorknhals nischt oogekriegt.
Wier
nu su für sich hie dammicht, sieht’r off aamol zwee Tisch weiter sei Schüssl Ardeppelsupp stiehe, un a sei Brotl looch noch drnaahm! Zun zweeten Mal an dann Toog dacht’r es trifftn d’r Schlog. Itze wur ne erscht gewahr, dos ar dar
Trottl gewasn is, dar den Fremdn aafach de Supp waggefrassn hot...
Als’r siech vun dan Gefühl, ar müsst in Budn vrsinkn, ewing erhult hatt, guckert’r siech im, ob eppr die ganze Sach jemand beobacht hätt un machet siech mit rutn
Kopp naus zer Tür. ‘S war ne dr Appetit vrgange, senne Ardeppelsupp samt Brotl hoot’r gedenfalls net aagerührt.
De ganze Zeit drnooch hoffet’r nu inständig, doss’n niemand bei dar Geschicht gesah hot. Sei Hoffnung war obr
vrgaablich, n nächsten Toog freegetn schu dr erschte Kunde in senn Lodn drnooch, wie dä de Ardepplsupp vun den fremden Maa geschmeckt hätt. Mr kaa siech denkn, wie’sn seit dar Zeit aufgezung hom. ‘S dauerte lang, eh’r siech wieder
am Stammtisch blickn lossn konnt, uhne auf die Geschicht aan ausgabn ze müssn.